‘Wat is mijn beroep eigenlijk onbelangrijk’, hoor ik iemand verzuchten. En ik vermoed dat veel mensen hetzelfde denken in een tijd waarin het coronavirus rondwaart en complete maatschappijen afhankelijk zijn van werknemers in vitale beroepen. Wat doet zo’n reflectie en constatering met mensen die geconfronteerd worden met dergelijke gedachten? Dit is in zekere zin afhankelijk van de mate waarin men zich met zijn eigen beroep identificeert.



Identiteitsconflict
Ook waarden van mensen maken een geïntegreerd onderdeel uit van iemands identiteit. We ontwikkelen onze waarden in een langdurig socialisatieproces waarin ouders en andere gezinsleden, vrienden, leeftijdsgenoten, school, godsdienst en etnische achtergrond een belangrijke rol spelen (Handboek Mediation, 2017). Als anderen jouw waarden aantasten of je twijfelt aan je eigen waarde dan kun je last krijgen van een identiteitsconflict. Misschien is het tijd voor een beroepsmatige herwaardering of persoonlijke opwaardering.

Sociale wezens
Mensen zijn sociale wezens en zien zich primair verbonden met anderen. We willen verbinding maken met anderen en het gevoel hebben dat we ‘erbij horen’. De mens kan alleen overleven, zich ontwikkelen en opbloeien in verbinding met anderen. ‘Anderen nodig hebben’ wordt in onze maatschappij vaak als soft gezien, iets voor kinderen, zieken en bejaarden, iets wat eigenlijk thuishoort binnen het domein van de religie. Maar intuïtief weten we dat het kunnen hebben van echt contact ook een wezenlijke menselijke eigenschap is die ons plezier en geluk brengt als we het hebben. Deze behoefte aan contact, verbondenheid, gehechtheid, geborgenheid en veiligheid vormt het fundament onder ons bestaan.

Erkenning en goedkeuring
Voor veiligheid en verbondenheid zijn we dus afhankelijk van anderen. We hebben anderen ook nodig om onze identiteit te vormen; anderen bieden ons een ‘referentiekader’ en kunnen ons zo helpen onze eigen identiteit te vormen. Aan anderen kun je je visie op jezelf en op andere aspecten van de sociale werkelijkheid toetsen; anderen kunnen je behoefte aan erkenning en goedkeuring voldoen.

Voor en na Corona
Nu het coronavirus onze maatschappij ontwricht is er eindelijk erkenning en waardering voor vitale beroepen. We beseffen welke waarden er werkelijk toe doen en we vergelijken onszelf en ons beroep met dat van anderen. Nu bewoners van verpleeghuizen worden afgesloten van hun familie, vrienden en mantelzorgers dreigt het eenzaamheidsvirus. Hoe hiermee om te gaan? Gelukkig is de mens creatief en inventief en vinden we andere manieren om met elkaar in verbinding te blijven. Een meerwaarde zou zijn dat als we deze crisis straks hebben overwonnen de waardering, erkenning en verbinding die we nu voelen, blijft bestaan. En dat we niet alleen een medicijn en vaccin vinden tegen corona, maar dat we ook elkaar weer (blijvend) weten te vinden.